Vakantie

Zoals jullie wel door de foto’s op facebook hebben gezien ben ik voor de eerste keer op vakantie geweest hier in Colombia.

Maar eerst nog een paar opmerkelijke feiten; De profwielrenner Atapuma (BMC)werd tijdens een trainingstocht bijna beroofd van zijn fiets. Hij kwam er met een paar lichte messteken vanaf omdat hij zijn fiets niet af wou geven. Maar ook als je de intentie hebt om alles af te geven wat je hebt, kun je er toch om vermoord worden zoals een promoter van het fietsen uit Bogota overkwam toen hij ergens in het land aan het fietsen was. De overvallers staken hem meteen met een mes waaraan hij later overleed. In de grote steden zijn vaak overvallen waarbij de overvallers niet zoals in het algemeen in Nederland alleen bedreigen maar vanuit de eigen angst en amateurisme het slachtoffer meteen verwonden. Wat dat betreft: de laatste en eerste week van het jaar mogen in Bogota geen motors met 2 personen erop rijden omdat er veel toerisme is rond die tijd en de meeste (gewapende) overvallen gebeuren met een motor. Zoals de liquidaties in Amsterdam ook vaak met een motor gebeuren…… gelukkig is het hier allemaal redelijk rustig...

Ook afpersing, zoals bij de familie de Mol, is hier aan de orde van de dag. En hier is het gebruikelijk dat rijke families bedreigd worden zoals op dit moment de ex profvoetballeren international Asprilla. Ook goeddraaiende winkels worden verzocht te betalen om ze te beschermen (zoals onze morclubs ook opereren). Vaak zijn politiemensen er ook bij betrokken.

Maar uit cijfers van een Amerikaans instituut blijkt dat Colombia desondanks, volgens een bepaalde onderzoeksmethode, tot een van de gelukkigste landen van de wereld behoord, net achter Nederland. In de top staan veel Zuid Amerikaanse landen. Dat is te danken aan het feit dat de inwoners van Latijns Amerikaanse landen veel positiever in het leven staan dan bewoners van andere continenten blijkt uit een verklaring. Hier zijn ze ook veel sneller ontspannen en vrolijk dan in NL, ondanks het feit wat er hier allemaal gebeurt en dat alles slecht geregeld is. Het blijkt dus ook een mentale instelling te zijn. Men probeert hier niet alles onder controle te houden en loslaten (van problemen,gedachten) is hier iets vanzelfsprekends.

Goed nu verder met de vakantie. Het doel was om naar het carnaval de los Negros y Blancos ( witten en de zwarten) in Pasto te gaan omdat ik mooie foto’s van de optocht op internet was tegengekomen. Omdat het in deze tijd moeilijk is om aan transport te komen zijn we op 31 dec vertrokken net tussen de feestdagen door. Doordat er geen vrachtverkeer was ging de rit naar Armenia, onze buurstad vrij vlot in 3 ½ uur. In Nl ga ik niet helemaal naar Groningen of Limburg rijden omdat ik het te ver vind, maar hier hebben tijden een andere betekenis. Drie tot 5 uur is dichtbij! Daar aangekomen ben ik in een hotel een paar uur gaan rusten omdat ik de nacht ervoor weer zo,n buik en hoofdpijnnacht had en totaal uitgeput was. Een paar uur een hotel huren is mogelijk hier vanwege andere redenen die maar een paar uur duren….of soms een paar minuten… Daarna de volgende bus ( 3 uur) naar Cali genomen waar we hebben overnacht. De volgende dag fris, met behulp van de apotheek, naar Pasto (8 uur) gegaan. Nog een rel veroorzaakt omdat men ons een duur ticket had verkocht van een luxueuze bus met airco, dat een aftandse bus van 30 jaar oud bleek te zijn. Omdat ik nogal boos was reed ie terug naar terminal na eerst vertrokken te zijn. Maar ik kreeg bijval van de meeste passagiers gelukkig.

In Chachagui 25 km voor Pasto (en zo’n 800 km van huis) zijn we, na een zeer wisselend landschap van suikerrietplantages, koffieteelt en hooggebergte met diepe ravijnen naar een glooiend landschap, uitgestapt en zeer vriendelijk ontvangen door de eigenaren waarvan de man een in Pamplona, geboren Spanjaard was.
De volgende dag kennis gemaakt met Pasto, tijdens de eerste optocht door dans en muziekgroepen. Zoals je op facebook hebt kunnen zien onder schuimgevechten is het een grote rotzooi omdat iedereen elkaar onderspuit met grote bussen “scheerschuim”. Gegeven het feit dat het in Pasto (betekent ‘gras”) erg koud is als de zon niet schijnt is het niet prettig als je daarop niet voorbereid bent. In de stad begon het spuiten al lichtjes en daarom hadden we uit voorzorg en als verdediging een spuitbus gekocht. Op de tribune besloten we onze stategie te veranderen in “neutraal”. We lieten onze spuitbus niet zien en zaten achter tegen de reling zodat we niet van achter aangevallen konden worden. Dat plus het feit dat we bijna de eersten waren werkte goed. Daarna werd iedereen die nieuw de tribune opkwam volledig vol gespoten. Daarna tijdens de optocht is er een soort wapenstilstand. Ik heb erg genoten van de 8 groepen: prachtige kleurige uitdossingen met geweldig mooie ritmische muziek en groepen van 200 tot 450 deelnemers wat het geheel indrukwekkend maakt doordat zo’n groep een paar honderd meter lang is.
Omdat het verhaal te lang(dradig) wordt als ik nog meer schrijf stop ik er nu mee en verhaal de volgende keer het vervolg van de trip die we deden.

De groeten en Tot snel